قال رسول الله 6: أن الله يعطى المال البر والفاجر ولا يعطى الإيمان إلامن احب‌[1].

پيامبر بزرگ 6 فرمود: خداوند دنيا را به هركه دوست دارد و دوست ندارد عطا مى‌كند. ولى ايمان وعشق را فقط به كسى كه علاقه دارد عنايت مى‌كند.

البته در اين زمينه بايد توجه داشت كه سعى و ظرفيت و شايستگى عبد شرط است، در صورت كوشش و يافتن ظرفيت و شايستگى، عنايت الهى متوجه انسان مى‌گردد و خداوند عبد را به نور ايمان منور مى‌كند. اين نور دليل بر محبت خدا به عبد است.

قال رسول الله 6: إذا أحب الله تعالى عبدا ابتلاه فإن أحبه الحب البالغ اقتناه، فقالوا: وما معنا اقتناه، قال: لا يترك له مالا ولا ولدا[2].

رسول خدا 6 فرمود: هنگامى كه خدا به بنده‌اش محبت ورزد او را مبتلا مى‌كند و هنگامى كه عشق حق به عبد به درجه نهايى برسد او را به دست خواهد گرفت، عرضه داشتند: يعنى چه؟ فرمود: برايش اهل و مالى باقى نخواهد گذاشت. (كنايه از اين كه وضع عبد به جايى مى‌رسد كه ذكر و فكرى و عمل و اخلاقى و حركت و سكونى جز او نخواهد داشت و هرچه در اختيار اوست فداى محبوب مى‌كند).

و به قول فيض بزرگوار، آن فقيه ربانى:

[1] -المحاسن: 1/ 217، باب 9- الدين، حديث 112؛ بحار الأنوار: 65/ 204، باب 22، حديث 9.

[2] -ارشاد القلوب: 1/ 26، الباب الرابع فى ترك الدنيا.