و گمراهى كشيده و بين آنان و حقيقت تفرقه ايجاد كردند.

من فكر نمى‌كنم مدعيان عرفان در يونان و هند و ايران قديم از انبياى الهى خبر نداشتند، چنان چه رؤساى صوفيه اهل تسنن در عصر بنى اميه و بنى عباس بى خبر از امامت امامان معصوم شيعه نبودند.

ولى هواى نفس مدعيان مكاتب عرفانى اجازه نداد مردم نيازهاى باطنى خود را به وسيله وحى برطرف كنند، چنان چه سردمداران صوفى گرى در عصر ائمه : اجازه ندادند مردم متوسل به ولايت شده و از آن منبع تغذيه كنند.

تأسف بارتر اين كه هر روز در گوشه‌اى هوى پرستى، با علم به نبوت انبيا، ادعايى سر داد و در نتيجه گرايش گروهى به او مكتبى به وجود آمد.

تعداد اين مكتب‌ها به اندازه‌اى است كه تا كنون شماره دقيقى از آن‌ها به دست نيامده.

در يك مجله علمى خواندم كه در هندوستان فعلى بيش از پانزده ميليون مكتب كه قسمت عمده‌اى از آن مدعى عرفان است وجود دارد!!

اگر مكاتب قديم يونان و اسكندريه و ايران را هم به آن‌ها اضافه كنيم معلوم نيست چه عددى شود.

قواعد آن مكتب‌ها از آن جا كه ساخته و پرداخته فكر محدود بشرى است نه اين كه سود چندانى براى دنيا و آخرت مردم نداشت بلكه از جهاتى براى انسان و انسانيت ضرر به بار آورد.

آگاهان راه، علماى عامل، سالكان طريق، عارفان عاشق و خلاصه آنان كه صد در صد مورد قبول شرع مطهرند، اگر از عرفان دم مى‌زنند، اگر به عارفان دعوات مى‌كنند، مقصود عرفان محصول يونان و هند و ايران و اسكندريه نيست، بلكه عرفانى كه آنان مى‌گويند حقايق قرآنيه و دعاهاى ملكوتيه و روايات باب معارف‌