است كه براى رسيدن به مقام قرب در اختيار انسان نهاده شده، ديگر چيزى را به عنوان هدف انتخاب نمى‌كند و درگير برنامه‌هاى ظاهرى نمى‌شود بلكه از تمام وسائل براى رسيدن به قرب معشوق بهره مى‌گيرد و بالاتر اين كه از تماشاى علل و اسباب هم چشم پوشيده جز به حق نظرى براى او نمى‌ماند.

حق جل جلاله اسما و صفات خود را بر عالم جلوه كرد تا عاشقان در كار آمدند، مشتاقان در طلب ديدار آمدند، به حكم عزت پرده كبريا ببست، علم عظمت بزد، نعمت تعزز سراپرده جلال خود گردانيد تا دل‌هاى عزيزان كباب گشت و ديده‌هاى محبان معدن آب.

هر بار كه در اهتزاز آيند و در طلب راز آيند از ستارات جمال صمديت نداى احديت مى‌آيد كه‌ «بعدا بعدا».

اى مشتى خاك! تو را چه ياراى آن بود كه گرد ساحت فردانيت گردى و هر بار كه كأس يأس بنوشند و قرطه افلاس بپوشند و سر در گريبان حيرت كشند و از يافت نوميد شوند، از سرادقات جمال الهيت نداى لطف‌آميز مى‌آيد كه‌ «صبرا صبرا» هم بر درگاه جلال ما به هر اميد مشاهده جمال ما روزگار مى‌گذاريد و در ميان آتش خوش مى‌باشيد، اگر چه شب و تاريك است، دل قوى داريد كه طلوع صبح نزديك است.

او جل جلاله شمشير قهر خود بر فرشتگان به كار نداشت، بر شما به كار داشت؛ زيرا كه حيات حقيقت شما راست:

[و ليبلي المؤمنين منه بلاء حسنا][1].

و مؤمنان را از سوى خود به آزمايشى نيكو بيازمايد؛ زيرا خدا شنوا و داناست.

[1] -انفال( 8): 17.