چشمان او قدرت ديدن روشنايى را پيدا مى‌كند. در اين حال مادرش را درد زاييدن مى‌گيرد تا طفل متولد گردد. چون از تنگناى رحم به ميدان جهان درآيد و به نوع ديگر از غذا محتاج باشد، مدبر حقيقى، همان خون كثيف را كه در رحم مادر غذاى او بود به شير لطيف مبدل گرداند و كسوت گلگون خون را از او كنده، لباس سفيد شير بر او مى‌پوشاند و مزه و رنگ و صفاتش را تبديل كند؛ زيرا در اين حالت اين غذا براى بدن او از غذاى سابق موافق‌تر است و در همان ساعت كه به اين نوع از غذا محتاج مى‌شود، به حكم حكيم قدير غذاى شير براى او مهياست و به الهام الهى زبان بيرون مى‌آورد و لبها را مى‌جنباند و طالب غذا مى‌شود و در آن وقت دو پستان مادر، براى او مانند دو مشك كوچك آويخته كه هر زمان احتياج پيدا كند برايش مهيا باشد.

تا زمانى كه بدنش تر و تازه و نازك و دستگاه گوارشش نرم و لطيف است و تاب غذاهاى غليظ را ندارد، به اين شير اكتفا مى‌كند و چون نشو و نما كرد و بزرگتر و قويتر شد و احتياج به غذاى غليظ پيدا كرد، تا بدنش بدان وسيله محكم شود و اعضايش قوت بگيرد، از برايش دندان‌هايى كه چون آسياهاى خرد كننده است روييده مى‌شود تا با آن غذا را بجود و فرو بردنش آسان گردد. بر اين احوال رشد مى‌كند تا به سن بلوغ برسد. هنگام بلوغ اگر مرد است به روى او موى مى‌روياند كه علامت مردان و موجب عزت ايشان است و اگر زن باشد رويش را از موى پاك مى‌نمايد تا حسن و طراوتش باقى مانده و موجب ميل مردان به سوى او گردد.

به زبان مزه‌هاى مختلف را مى‌چشد و ميان آنها فرق مى‌گذارد كه كدام تلخ و كدام شيرين و كدام ترش و كدام شور و كدام گنديده و پاكيزه است.

زبان ابزارى است براى فرو دادن طعام و آب و دندانها شكل دهنده لب‌ها است كه از درون دهان حافظ لبهاست تا سست نشوند و نياويزند. براى هريك از