3- توجه به آيات و رواياتى كه درباره اميد رسيده است.

در مسئله رفتار خداوند با انسان كه چگونه از باب لطف و محبتش او را آفريده و چه اسرارى در آفرينش او به كار برده و چه نعمت‌هايى بدون اين كه مستحق باشد به او ارزانى داشته هزاران كتاب نگاشته شده است. در حالى كه اين همه كتاب هرگز نتوانسته حتى گوشه‌اى از محبت‌هاى آن وجود مقدس را نسبت به انسان بازگو كند.

چگونه مى‌توان در چند صفحه محدود و با فكرى ناقص و نارسا عنايت او را نسبت به بندگان بازگو كرد!

سفارش‌هاى امام صادق 7 به مفضل‌

در اينجا به خلاصه‌اى از فرمايش امام صادق 7 كه نشانگر لطف خداى متعال به بندگان است و آن حضرت براى «مفضل» بيان كرده‌اند اشاره مى‌كنيم تا پس از مطالعه اين سطور، از خواب غفلت بيدار شده، و آن همه ابر تيره را از روى چهره آن همه محبت آن حضرت كنار زده و چراغ پر نور اميد در دل‌هايمان روشن گردد.

و اين اميد باعث مى‌شود به دامن رحمتش درآويخته و به سوى مقام قرب جنابش به پرواز آييم.

اى مفضل! اول عبرتها تدبيرى است كه، حق تعالى در رحم مادر درباره جنين مبذول مى‌دارد، در حالى كه او پنهان است در سه ظلمت يعنى تاريكى شكم، تاريكى رحم و تاريكى بچه‌دان. هنگامى كه در طلب غذايى، دفع اذيتى و بلايى و يا جلب منفعتى و دفع مضرتى چاره‌اى ندارد؛ پس به سوى او از خون حيض، آن مقدار كه غذاى او شود، جارى مى‌شود. چنانچه آب غذا مى‌شود و پيوسته اين غذا به او مى‌رسد تا خلقتش تمام مى‌شود و بدنش مستحكم، پوستش براى تحمل فشار هوا آماده و آن چنان قدرت مى‌گيرد كه از سردى و گرمى درامان بماند.