آيا سزاوار نيست كه با اين همه آلودگى از عذاب، عقاب، انتقام و سخط او بترسيم؟ آن هم گناهانى كه به فرموده معصوم در دعاى بعد از زيارت حضرت رضا 7: اگر زمين از گناهم با خبر شود، مرا فرو مى‌برد. اگر آسمان‌ها آگاه گردند، به سرم خراب شوند. اگر كوه‌ها مطلع شوند، به رويم مى‌افتند. اگر درياها بفهمند غرقم مى‌كنند[1].

چه خوب است با دقت در قرآن و روايات و اخبار، از عذاب گناهان و جريمه جرم‌ها آگاه شويم. شايد اين معرفت و آگاهى سبب ترس ما گردد و اين ترس باعث شود، نسبت به معاصى گذشته توبه كرده و در آينده، خود را از آلوده شدن به گناه حفظ كنيم.

كيفر گناهان در قرآن‌

فأما الذين كفروا فأعذبهم عذابا شديدا فى الدنيا والآخرة وما لهم من ناصرين‌[2]

اما كسانى كه كافر شدند، آنان را در دنيا و آخرت به عذابى سخت شكنجه مى‌كنم و براى آنان هيچ ياورى نخواهد بود.

[يوم تبيض وجوه و تسود وجوه فأما الذين اسودت وجوههم أ كفرتم بعد إيمانكم فذوقوا العذاب بما كنتم تكفرون‌][3].

در روزى كه چهره‌هايى سپيد و چهره‌هايى سياه شود، اما آنان كه چهره‌هايشان سياه شده [به آنان گويند:] آيا پس از ايمانتان كافر شديد؟ پس‌

[1] -بحار الأنوار: 84/ 246، باب 12، حديث 56.

[2] -آل عمران( 3): 56.

[3] -آل عمران( 3): 106.