گناه در برابر وجود مقدسى كه همه‌جا با انسان و حتى از رگ گردن به انسان نزديك‌تر است.

گناه در برابر وجود پاكى كه جز او كسى ناز انسان را نمى‌خرد و به غير او كسى در شدائد و مصائب به فرياد آدمى نمى‌رسد و غير او هيچ‌كس خواسته‌هاى انسان را اجابت نمى‌نمايد.

به فرموده حضرت سيدالشهدا 7 در دعاى عرفه:

اى كسى كه شكرم در برابر نعمت‌هايت اندك بود، ولى مرا از لطف محروم نكردى و گناهم در برابرت بزرگ بود؛ اما رسوايم ننمودى، مرا بر معصيت ديدى ولى خلافم را افشاء نكرده و در بين مردم به گناه شهرتم ندادى.

اى خداوندى كه در كودكى از هر خطرى نگاهم داشتى و در بزرگى روزيم دادى.

اى مولايى كه به هنگام مرض تو را خواندم و تو شفايم دادى و به وقت عريان بودنم مرا پوشاندى و در گرسنگى سيرم كردى و در تشنگى سيرابم نمودى و در ذلتم عزيزم كردى و نادانيم را مبدل به علم و شناخت و آگاهى كردى و تنهاييم را با زياد كردن افرادم جبران نمودى.

من غايب را، تو برگرداندى و ندارى و كمبودم را به دارايى مبدل نمودى، به وقت نياز نصرتم دادى و آنچه به من عطا كردى از من پس نگرفتى و اين همه عنايت را تو نسبت به من شروع كردى.

حمد و شكر سزاوار توست، اى خدايى كه لغزشم را جبران كردى و غصه‌ام را برطرف ساختى و دعايم را به اجابت رساندى و عيبم را پوشاندى و گناهم را بخشيدى و مرا به خواسته‌هايم رسانده و بر دشمنم پيروز كردى! مگر من مى‌توانم نعمت‌ها و اين منت‌ها و بزرگوارى‌هايت را بر خود بشمارم؟

اى آقاى من! تويى آن كس كه بر من منت دارى و بر من نعمت مرحمت كردى‌