مى‌گويند بهترين دفاع كنندگان از اسلام چهار نفر بودند: على بن ابى طالب، زبير بن العوام، ابودجانه انصارى، سلمان فارسى.

زبير يكى از چند نفرى بود كه بعد از وفات پيامبر 6، دعوت اميرمؤمنان 7 را براى دفاع از حق، بدون قيد و شرط قبول كرد.

زبير از چهار نفرى بود كه على 7 پس از وفات نبى اكرم 6 در دفاع از حق نفر پنجمى براى آن نيافت، سه نفر ديگر سلمان و ابوذر و مقداد بودند.

زبير در روز شورا، حق خود را به امام على 7 واگذار كرد و خودش هم مصمم بود با امام بيعت كند.

وى از افرادى بود كه دختر پيامبر بزرگ اسلام 3 وصيت كرد، بايد از افرادى باشد كه در مراسم تشييع من شركت كند!

على 7 در نامه‌اى به اصحابش نوشت: زبير يكى از شجاع‌ترين افراد امت است.

اما با آن همه كرامت وفضيلت، با آن همه شجاعت و رشادت زحماتى كه در راه اسلام و خاندان پيامبر كشيد، در پايان كار دچار جاه‌طلبى شد و اين مسئله او را از مدار حق خارج كرد و به دشمنى با بهترين خلق خدا واداشت.

او عاقبت با فريب معاويه و تشويق عايشه به گمراه كردن مردم بصره و ساير شهرها برخاست و چندين هزار نفر را عليه اميرمؤمنان 7 كه مى‌رفت فرهنگ اصيل اسلام را پس از مدت‌ها به مسير اصلى برگرداند، تحريك كرد و مدتى آن امام بزرگوار را در ميدان جنگ «جمل» به دفع دشمن گرفتار و پس از آن دچار جنگ صفين و سپس نهروان نمود و آن امام همام آخر در ميدان محراب به شرف شهادت نايل آمد و به آرزوى خود كه اصلاح امت اسلامى بود، نرسيد.

زبير در ميدان جنگ جمل خون هزاران بيگناه را به هدر داد و مزاحمت سختى‌