محبوب بود.

ياد آن حضرت و اوصاف حميده او در قرآن مجيد زياد آمده است.

او زمانى كه به هدايت حضرت حق، در مسير مدين و مصر به وادى سينا و منطقه طور رسيد، براى اولين بار طنين دلرباى صداى معشوق را بدين‌گونه شنيد:

«يا موسى\* إني أنا ربك فاخلع نعليك إنك بالواد المقدس طوى و أنا اخترتك فاستمع لما يوحى\* إنني أنا الله لا إله إلا أنا فاعبدني و أقم الصلاة لذكري»[1].

اى موسى! من پروردگار تو هستم، كفش از پاى بيرون كن (: از همه جز من قطع علاقه نما)، چون هم اكنون در وادى مقدسى.

من تو را به مقام شامخ رسالت برگزيده‌ام، بنابراين به آنچه به تو وحى مى‌شود گوش فرا ده.

منم خداى يكتا، خدايى جز من نيست، پس مرا اطاعت كن و در مسير عبادت من قرار گير و نماز را به خاطر ياد من به پاى دار.

آرى، نمازى كه همراه با شرايط ظاهرى و باطنى اقامه شود ياد حضرت محبوب را در دل زنده مى‌سازد و حاكميت آن ياد را در اعمال و اخلاق مى‌گستراند و امنيتى همه جانبه در قلب ايجاد مى‌كند به طورى كه انسان از شر شياطين در مصونيت الهى مى‌رود و از بركت آن امنيت، سعادت دنيا و آخرت آدمى تضمين مى‌شود.

«ألا بذكر الله تطمئن القلوب»[2].

آگاه باشيد، با ياد خدا دلها آرامش و امنيت يابد.

چون امنيت به وسيله نماز با شرايط و عبادت با حال، حكومتش را در عرش‌

[1] - طه: 11- 14.

[2] - رعد: 28.