توبه دو برادر در آخرين ساعات عاشورا

توبه در اسلام اعاده حيثيث از گنهكار پشيمان نزد خداست، اعاده حيثيتى كه به وسيله خود او انجام مى‌شود، و ديگران دخالتى ندارند، و اين راه هميشه براى او باز است؛ چون مكتب الهى مكتب اميد است، سرچشمه مهر است و كانون رحمت، و حسين آيينه تمام نماى رحمت آفريدگار است، رحمت بر خلق، رحمت بر دوست، رحمت بر دشمن. حسين وجودش مهر بود، گفتارش مهر بود، رفتارش مهر بود، از وقتى كه در راه با يزيديان روبرو شد كوشيد كه آنان را هدايت كند و به راه راست بياورد و آنچه قدرت داشت به كار برد، راهنمايى كرد، خيرخواهى نمود.

پيش از جنگ بكوشيد، در ميان جنگ بكوشيد، با گفتار بكوشيد، با رفتار بكوشيد و توانست كسانى را كه شايسته رستگارى بودند از دوزخى شدن برهاند و بهشتى گرداند.

آخرين دعوت حسين وقتى بود كه تنها مانده بود، وقتى بود كه يارانش همگى شهيد شده بودند و ديگر كسى نداشت، آخرين دعوتش بانگ استغاثه بود و ندا كرد: آيا براى ما ياورى پيدا نمى‌شود؟ آيا كسى هست از حرم پيامبر دفاع كند؟

الا ناصر ينصرنا؟ اما من ذاب يذب عن حرم رسول الله؟

اين ندا سعد بن حرث انصارى و برادرش ابوالحتوف بن حرث را به هوش آورد، هر دو از انصار بودند و از عشيره خزرج ولى با آل محمد سر و كارى نداشتند، هر دو از دشمنان على بودند و از خوارج نهروان، شعارشان اين بود:

حكومت از آن خداوند است و بس، گنهكار حق حكومت ندارد.

آيا حسين گنهكار بود، ولى يزيد گنهكار نبود؟!