«لنكونن من الخاسرين»[1]؛

از زيانكاران خواهيم شد.

به دنبال اين توجه و بيدارى، و فروتنى و خاكسارى، و ندامت و پشيمانى، و گريه و انابه، و درآمدن از خودى و خدايى شدن، ابواب رحمت به روى آنان باز شد، لطف دوست به دستگيرى از آنان شتافت، عنايت محبوب به استقبال از آنان آمد:

«فتلقى آدم من ربه كلمات فتاب عليه إنه هو التواب الرحيم»[2].

آدم از پروردگارش دريافت كلمات نمود، پس توبه‌اش پذيرفته شد، همانا خداوند توبه‌پذير و مهربان است.

نور ربوبيت در كلمات تجلى كرد و به جان آدم راه يافت. با پيوستگى اين سه حقيقت، يعنى نور ربوبى و كلمات و جان آدم، توبه تحقق پيدا كرد، توبه‌اى كه گذشته را جبران و آينده‌اى روشن پيش روى تائب قرار داد.

از حضرت باقر 7 روايت شده كلمات عبارت بود از:

اللهم لاإله إلاأنت، سبحانك وبحمدك رب إنى ظلمت نفسى، فاغفر لى، انك خير الغافرين، اللهم لاإله إلا أنت، سبحانك وبحمدك، رب انى ظلمت نفسى، فارحمنى انك خير الراحمين، اللهم لاإله إلا أنت، سبحانك وبحمدك، رب انى ظلمت نفسى، فتب على انك أنت التواب الرحيم‌[3].

و نيز روايت شده: آدم اسماء بزرگ و گرانقدرى را مكتوب بر عرش حق ديد، در رابطه با آنها پرسيد، به او گفته شد: برترين موجودات از نظر منزلت نزد خدايند: محمد، على، فاطمه، حسن و حسين. آدم براى قبول توبه و بالا رفتن‌

[1] - اعراف: 23.

[2] - بقره: 37.

[3] - مجمع البيان: 1/ 112؛ بحار الأنوار: 11/ 157، باب 3.