هم بازيابد.

______________________________ (151)-

بيت بر وزن شماره 3 با قافيه مردف موصول مردّف.

(152)- غره: مصدر عربى بمعنى مغرور است.

مراد اين است كه بواسطه آفرين گفتن نادان، همچنين بواسطه پندار و توهم خود، به زيبايى سخن خويش مغرور مشو. در سخن خود از ديده خرد بنگر و نظر و عقيده دانايان را در باره آن استفسار كن ضمنا اشاره به آن دارد كه موجب غرور هركس، يكى پندار غلط خود او است و ديگر، ستايش مردم نادان و تملق‌گو.

(30) همه‌كس را عقل خود بكمال نمايد و فرزند خود بجمال.

(153)- همه‌كس را عقل ...: مراد اين است كه هركس به نيرومندى و قوت عقل و كمال خردمندى خود معتقد است. چنانكه هركس فرزند خود را هرچند زشت باشد زيبا پندارد. بنابراين نظر شخص درباره كمال خود و نسبت به جمال و خوبى فرزند خويش خالى از داعيه نيست و هرچند بخواهد در اينگونه داورى بيغرض باشد، باز زمينه انفعالى براى وى وجود دارد.

(154)- بكمال: بكمال و بجمال، صفت مركب است بمعنى كامل و جميل و از قبيل بخرد و بنام ميباشد. تنها فرق آنها اين است كه جزء دوم تركيب، لفظ عربى شايع در فارسى است.

(155)-

قطعه بر وزن شماره 12 با قافيه مردف موصول.

يكى: يكى وصف عددى براى جهود و مسلمان هردو است يعنى يك تن جهود و يك تن مسلمان.

(156)- «ميم» در «ايشانم» ضمير متصل و مفعول بواسطه است براى خنده گرفتن.

در زبان معمول در اين مورد، «ميم» بصورت مضاف اليه به خنده متصل ميشود و ميگويند: خنده‌ام گرفت.

(157)- طيره: بمعنى خشم.

(158)- قباله: عربى است و بمعنى سند مالكيت.

(159)- ميرانم: فعل امر متعدى از مردن با ضمير متصل مفعولى «ميم»، يعنى مرا بميران و معدوم ساز.

(160)- تورات: نام كتابى است كه بر موساى كليم نازل شده و شامل پنج سفر (بكسر سين بمعنى كتاب) است و سفرهاى پنجگانه عبارت است از:

1- سفر تكوين (آفرينش) كه از خلقت جهان و تاريخ بشر از آدم تا ظهور موسى گفتگو ميكند.