______________________________ (118)- مرد: بضم اول و سكون ثانى «جمع امرد بر وزن احمر». جوانانى است كه موى بر رويشان نرسته باشد.

(119)- لا خير فيهم مادام احدهم لطيفا يتخاشن فاذا خشن يتلاطف‌

سعدى خود اين مضمون را با بيانى روان ترجمه كرده: ترجمه تحت اللفظى آن چنين ميشود: خيرى در آنها نيست زيرا هريك از آنان تا لطيف است خشونت ميورزد و چون درشت شود اظهار لطف و دوستى ميكند.

«احدهم»، در بعضى نسخه‌ها «خدهم» ضبط شده. گرچه ظاهرا مناسبتر مينمايد لكن درست نيست زيرا در آنصورت ميبايست فعلها همه بصورت جمع درآيد و حال آنكه مفرد است.

(120)-

قطعه بر وزن شماره 1 با قافيه مردف مردّف.

امرد، بمعنى بيمو، موى نارسته بر چهره.

(121)- سبلت: مأخوذ از عربى سبلة بكسر اول و سكون ثانى مويى است كه بر پشت لب بالا رويد و گردى پشت لب بالا را نيز گويند و گاه به اعتبار دو طرف لب به آن الف و نون تثنيه افزايند و سبلتان گويند. سبلت در فارسى بصورت سبيل درآمده و در فارسى درى بروت ناميده ميشود. موى سبلت را موى شارب بر وزن فاعل هم مينامند. گذاشتن شارب نشان تشخيص درويشان شده لكن اين عمل برخلاف حديث نبوى است كه فرموده است:

«احفوا الشوارب و اعفوا اللحى و لا تشبّهوا باليهود». برخى درويشان گذاشتن شارب را بقسمى توجيه ميكنند كه از باب سخافت، ناگفتن آن اولى است.

حكايت «12» يكى را از علماء پرسيدند كه كسى با ماهرويى در خلوت نشسته ....

(122)- التّمر يانع و النّاطور غير مانع: مثل عربى. ترجمه: خرما رسيده است و باغبان مانع نيست. ايرج ميرزا در منظومه زهره و منوچهر گويد: تمر بود يانع و ناطور نيست.

(123)- يانع: رسيده.

(124)- ناطور: باغبان.

(125)- اگر از مهرويان بسلامت بماند از بدگويان نماند: اشاره است به مثل معروف: اتّقوا مواضع التّهم ترجمه: از محل تهمتها بپرهيزيد.

(126)-

وزن شماره 5