اين بگفت‌ 253 و به مسند قضا بازآمد تنى چند از بزرگان‌ 254 عدول كه در مجلس حكم او بودند زمين خدمت ببوسيدند كه به اجازت سخنى در خدمت بگوييم اگر چه ترك ادب است و بزرگان گفته‌اند:

الّا بحكم آنكه سوابق انعام خداوندى ملازم روزگار بندگان است، مصلحتى كه بينند و اعلام نكنند نوعى از خيانت باشد. طريق صواب آن است كه با اين پسر گرد طمع نگردى و فرش ولع درنوردى كه منصب قضا پايگاهى منيع است تا به گناهى‌ 256 شنيع‌ 257 ملوث نگردانى و 258 حريف اين است كه ديدى و حديث اينكه شنيدى.

قاضى را نصيحت ياران يكدل پسند آمد و بر حسن راى قوم آفرين خواند و گفت:

نظر عزيزان در مصلحت حال من عين صواب است و مسئله بيجواب، و ليكن: