حكايت (6)

شبى ياد دارم كه يارى عزيز از در درآمد. چنان بيخود از جاى برجستم كه چراغم به آستين كشته شد 64.

بنشست و عتاب آغاز كرد كه مرا در حال كه بديدى چراغ بكشتى به چه معنى؟ گفتم به دو معنى: يكى آنكه‌ 67 گمان بردم كه آفتاب برآمد و ديگر آنكه اين بيتم بخاطر بگذشت:

حكايت (7)

يكى دوستى را كه زمانها نديده بود گفت: كجايى كه مشتاق بوده‌ام! گفت:

70 مشتاقى به كه ملولى.

شاهد كه با رفيقان آيد به جفا كردن آمده است به حكم آنكه از 72 غيرت و 73 مضادت خالى نباشد.