504 درياى فراوان نشود تيره به سنگ‌

عارف كه برنجد 505 تنگ آب است هنوز

گر 506 گزندت رسد تحمل كن‌

كه به عفو از گناه پاك شوى‌

اى برادر چو 507 عاقبت خاك است‌

508 خاك شو پيش از آنكه خاك شوى‌

اين حكايت شنو كه در 509 بغداد

510 رايت و 511 پرده را خلاف افتاد

رايت از گرد راه و 512 رنج ركاب‌

گفت با پرده با طريق عتاب:

من و تو هردو 513 خواجه تاشانيم‌

بنده بارگاه سلطانيم‌

من ز خدمت دمى نياسودم‌

گاه و بيگاه در سفر بودم‌

تو نه رنج آزموده‌اى نه‌ 514 حصار

نه بيابان و باد و گرد و 515 غبار

516 قدم من به سعى پيشتر است‌

پس چرا عزت تو بيشتر است؟

تو بر بندگان مه‌رويى‌

با كنيزان‌ 517 ياسمن بويى‌

من فتاده بدست‌ 518 شاگردان‌

بسفر پاى‌بند و سرگردان‌

گفت: من سر بر آستان دارم‌

نه چو تو سر بر آسمان دارم‌

هركه بيهوده گردن‌ 519 افرازد

خويشتن را 520 بگردن اندازد