حكايت (21)

مردم‌آزارى را حكايت كنند كه سنگى بر سر صالحى زد. درويش را مجال انتقام نبود. سنگ را نگاه همى‌داشت تا زمانى كه ملك را بر آن لشكرى خشم آمد و در چاهش كرد. درويش اندر آمد و سنگ بر سرش كوفت. گفتا: تو كيستى و مرا اين سنگ چرا زدى؟ گفت: من فلانم و اين همان سنگ است كه در فلان‌ 577 تاريخ بر سر من زدى. گفت: چندين روزگار كجا بودى؟ گفت: از 578 جاهت انديشه ميكردم، اكنون كه در چاهت ديدم، فرصت غنيمت شمردم.

حكايت (22)

يكى را از ملوك، مرضى‌ 584 هايل بود كه‌ 585 اعاده ذكر آن ناكردن اولى.

طايفه‌اى از حكماى يونان متفق شدند كه مر اين درد را دوايى نيست مگر 586 زهره آدمى به چندين صفت موصوف. بفرمود تا طلب كردند. دهقان پسرى يافتند بدان صفت كه حكيمان گفته بودند. 587 پدرش را و مادرش را بخواند و به نعمت بيكران خوشنود گردانيد و قاضى‌ 588 فتوى داد كه خون يكى از رعيت ريختن، سلامت‌