و محنت كشتى نيازموده. گريه و زارى در نهاد و لرزه در اندامش افتاد. چندان كه ملاطفت كردند، آرام نميگرفت. ملك را عيش از او 247 منغص شد و چاره ندانستند.

حكيمى در آن كشتى بود، ملك را گفت: اگر فرمان دهى من او را بطريقى خاموش گردانم ملك گفت: غايت لطف و كرم باشد. بفرمود تا غلام را به دريا انداختند. بارى چند 248 غوطه بخورد. پس مويش بگرفتند و سوى كشتى آوردند. به دو دست‌ 249 در سكان كشتى آويخت، چون برآمد به گوشه‌اى بنشست و قرار يافت. ملك را عجب آمد و پرسيد كه در اين چه حكمت بود؟ گفت: از اول، محنت غرق شدن نچشيده بود و قدر سلامت كشتى نميدانست. همچنين، 250 قدر عافيت كسى داند كه به مصيبتى گرفتار آيد.

حكايت (8)

256 هرمز را گفتند: وزيران پدر را چه خطا ديدى كه همه را بند فرمودى؟

گفت خطايى معلوم نكردم. و ليكن، ديدم كه مهابت من در دل ايشان‌ 257 بيكران است و بر عهد من اعتماد كلى ندارند. ترسيدم كه از بيم گزند خويش، آهنگ هلاك من كنند. پس قول حكما را كار بستم كه گفته‌اند: