وگر كند رأى است در بندگى،

ز جاندارى‌[1] افتد به خربندگى‌[2]

قدم پيش نه، كز ملك بگذرى‌

كه گر باز مانى، ز دد كمترى‌

يكى را به چوگان مه دامغان‌[3]،

بزد تا چو طبلش برآمد فغان‌

شب از بيقرارى نيارست خفت،

برو پارسايى گذر كرد و گفت:

به شب گر ببردى بر شحنه، سوز،

گناه، آبرويش نبردى به روز

كسى روز محشر نگردد خجل،

كه شبها به درگه برد سوز دل‌

اگر هوشمندى، ز داور بخواه،

شب توبه، تقصير روز گناه‌

هنوز ار سر صلح دارى چه بيم؟

در عذر خواهان نبندد كريم‌

كريمى كه آوردت از نيست هست.

عجب گر بيفتى نگيردت دست!

اگر بنده‌اى دست حاجت برآر

وگر شرمسار آب حسرت ببار[4]

نيامد بر اين در كسى عذرخواه،

كه سيل ندامت‌[5] نشستش گناه‌

نريزد خداى آبروى كسى،

كه ريزد گناه، آب چشمش بسى‌

به صنعا[6] درم، طفلى اندر گذشت‌

چه گويم كز آنم چه بر سر گذشت؟

قضا نقش يوسف جمالى نكرد،

كه ماهى گورش چو يونس نخورد

در اين باغ، سروى نيامد بلند،

كه باد اجل بيخش از بن نكند

نهالى بسى سال گردد بلند،

ز بيخش برآرد يكى باد تند

عجب نيست بر خاك اگر گل شكفت‌

كه چندين گل‌اندام در خاك خفت‌

به دل گفتم از ننگ مردان، بمير

كه كودك رود پاك و آلوده پير