زليخا[1] چو گشت از مى عشق مست،

بدامان يوسف درآويخت دست‌

چنان ديو شهوت رضا داده بود،

كه چون گرگ در يوسف افتاده بود

بتى داشت بانوى مصر از رخام،

برو معتكف‌[2] بامدادان و شام‌

در آن لحظه رويش بپوشيد و سر،

مبادا كه زشت آيدش در نظر

غم‌آلوده يوسف به كنجى نشست،

به سر بر ز نفس ستمكاره دست‌

زليخا دو دستش ببوسيد و پاى:

كه اى سست‌پيمان سركش، درآى‌

به سندان دلى، روى در هم مكش‌

به تندى پريشان مكن وقت خوش‌

روان گشتش از ديده بر چهره جوى:

كه برگرد، ناپاكى از من مجوى‌

تو در روى سنگى شدى شرمناك،

مرا شرم باد از خداوند پاك‌

چه سود از پشيمانى آيد بكف،

چو سرمايه عمر كردى تلف؟

شراب از پى سرخ‌رويى خورند

وزو عاقبت زردرويى برند

به عذر آورى خواهش امروز كن‌

كه فردا نماند مجال سخن‌

پليدى كند گربه بر جاى پاك،

چو زشتش نمايد بپوشد به خاك‌[3]

تو آزادى، از ناپسنديده‌ها

نترسى كه بر وى فتد ديده‌ها

برانديش از آن بنده پرگناه،

كه از خواجه آبق‌[4] شود چند گاه‌

اگر بازگردد به صدق و نياز،

به زنجير و بندش نيارند باز

به كين آورى با كسى بر ستيز،

كه از وى گزيرت بود يا گريز