فغان از بدى‌ها كه در نفس ماست‌

كه ترسم شود ظن ابليس‌[1] راست‌

چو ملعون پسند آمدش قهر ما،

خدايش بينداخت از بهر ما

كجا سر برآريم ازين عار و ننگ،

كه با او به صلحيم و با حق به جنگ‌

نظر، دوست نادر كند سوى تو،

چو در روى دشمن بود روى تو

گرت دوست بايد كزو برخورى،

نبايد كه فرمان دشمن برى‌

روا دارد از دوست بيگانگى،

كه دشمن گزيند به همخانگى‌

ندانى؟ كه كمتر نهد دوست پاى،

چو بيند كه دشمن بود در سراى‌

به سيم سيه تا چه خواهى خريد؟

كه خواهى دل از مهر يوسف بريد

يكى برد با پادشاهى ستيز

به دشمن سپردش كه خونش بريز

گرفتار در دست آن كينه‌توز،

همى گفت هردم به زارى و سوز

اگر دوست از خود نيازردمى،

كى از دست دشمن جفا بردمى؟

بسا جور دشمن بدردش پوست،

رفيقى كه از خود بيازرد دوست‌

تو از دوست گر عاقلى، برمگرد

كه دشمن نيارد نگه در تو كرد

تو با دوست، يكدل شو و يك‌سخن‌

كه خود بيخ دشمن برآيد ز بن‌

نپندارم اين زشت‌نامى نكوست،

به خشنودى‌[2] دشمن آزار دوست‌

يكى مال مردم به تلبيس خورد

چو برخاست‌[3] لعنت بر ابليس كرد

چنين گفت ابليس اندر رهى:

كه هرگز نديدم چنين ابلهى‌

ترا با من است اى فلان، آشتى‌

به جنگم چرا گردن افراشتى؟

دريغ است‌[4] فرموده ديو زشت‌

كه دست ملك بر تو خواهد نوشت‌