غبار هوى چشم عقلت بدوخت‌

سموم‌[1] هوس كشت عمرت بسوخت‌

بكن سرمه غفلت از چشم پاك‌

كه فردا شوى سرمه در چشم خاك‌

ميان دو تن دشمنى بود و جنگ،

سر از كبر بر يكدگر چون پلنگ‌

ز ديدار[2] هم تا به حدى رمان،

كه بر هردو تنگ آمدى آسمان‌

يكى را اجل در سر آورد جيش‌

سر آمد بر او روزگاران عيش‌

بدانديش وى را درون شاد گشت‌

به گورش پس از مدتى برگذشت‌

شبستان گورش در اندوده ديد

كه وقتى سرايش زراندوده ديد

خرامان به بالينش آمد فراز

هميگفت با خود لب از خنده باز:

خوشا وقت مجموع آنكس كه اوست،

پس از مرگ دشمن در آغوش دوست‌

ز روى عداوت به بازوى زور،

يكى تخته بركندش از روى گور

سر تاجور ديدش اندر مغاك‌[3]

دو چشم جهان بينش آگنده خاك‌

وجودش گرفتار زندان گور

تنش طعمه كرم و تاراج مور

چنان تنگش آگنده خاك استخوان،

كه از عاج پر توتيا سرمه‌دان‌

ز دور فلك بدر رويش هلال‌

ز جور[4] زمان سرو قدش خلال‌

كف دست و سرپنجه زورمند،

جدا كرده ايام، بندش ز بند

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)