به آرام‌[1] دل، خفتگان در بنه‌

چه دانند حال شكم گرسنه؟

يكى را عسس دست بربسته‌[2] بود

همه شب پريشان و دلخسته بود

به گوش آمدش، ناگهان از كسى،

كه مينالد از تنگدستى بسى‌

شنيد اين سخن دزد مسكين و گفت:

ز بيچارگى چند نالى! بخفت‌

برو شكر يزدان كن اى تنگدست،

كه دستت عسس تنگ بر هم نبست‌

مكن ناله از بينوايى بسى‌

چو بينى ز خود بينواتر كسى‌

برهنه‌تنى يكدرم وام كرد

تن خويش را كسوتى‌[3] خام كرد[4]

بناليد: كاى طالع بدلگام،

به گرما بپختم در اين زير خام‌

چو ناپخته آمد ز سختى به جوش،

يكى گفتش از چاه زندان: خموش!

به جاى آوراى خام شكر خداى‌

كه چون ما، نه اى خام بر دست و پاى‌

يكى كرد بر پارسايى گذر

به صورت جهود آمدش در نظر

قفايى فرو كوفت بر گردنش‌

ببخشيد درويش، پيراهنش‌

خجل گفت كانچ از من آمد، خطاست‌

ببخشاى بر من، چه جاى عطاست!

به شكرانه‌[5] گفتا: به سر بيستم‌

كه آنم كه پنداشتى نيستم‌

نكو سيرت بى‌تكلف برون‌

به از نيكنام خراب اندرون‌

به نزديك من شبرو راهزن‌

به از فاسق پارسا پيرهن‌

ز ره بازپس مانده‌يى ميگريست:

كه مسكين‌تر از من در اين دشت كيست؟