ز بيگانگان چشم زن كور باد

چو بيرون‌[1] شد از خانه، در گور باد

چو بينى كه زن پاى بر جاى نيست،

ثبات از خردمندى و راى نيست،

گريز از كفش در دهان نهنگ‌

كه مردن‌[2] به از زندگانى به ننگ‌

بپوشانش از چشم بيگانه، روى‌

وگر نشنود، چه زن آنگه چه شوى‌[3]

زن خوب و خوش‌طبع گنج است و يار

رها كن زن زشت و ناسازگار

چه نغز آمد اين يك سخن زان دو تن،

كه بودند سرگشته از دست زن‌

يكى گفت: كس را زن بد مباد

دگر گفت: زن در جهان خود مباد

زن نو كن ايدوست هر نوبهار

كه تقويم پارينه‌[4] نايد به كار

كسى را كه بينى گرفتار زن،

مكن سعديا طعنه بر وى مزن‌

تو هم جور بينى و بارش كشى،

اگر يك سحر در كنارش كشى‌

جوانى ز ناسازگارى جفت،

بر پيرمردى بناليد و گفت:

گرانبارى از دست اين خصم‌[5] چير،

چنان ميبرم كاسيا سنگ زير

به سختى بنه، گفتش، اى خواجه، دل،

كس از صبر كردن نگردد خجل‌

به شب سنگ بالايى اى خانه‌سوز،

چرا سنگ زيرين نباشى به روز؟

چو از گلبنى ديده باشى خوشى،

روا باشد ار بار خارش كشى‌

درختى كه پيوسته بارش خورى،

تحمل كن آنگه كه خارش خورى‌

پسر[6] چون زده برگذشتش سنين،

ز نامحرمان گو: فراتر نشين‌

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)