زبان كرد شخصى به غيبت دراز

بدو گفت داننده‌يى سرفراز:

كه ياد كسان پيش من بد مكن‌

مرا بدگمان در حق خود مكن‌

گرفتم ز تمكين او كم ببود،

نخواهد به جاه تو اندر فزود

كسى گفت و پنداشتم طيبت است‌[1]،

كه دزدى بسامانتر از غيبت است‌

بدو گفتم: اى يار آشفته هوش،

شگفت آمد اين داستانم به گوش‌

به ناراستى در چه بينى بهى‌

كه بر غيبتش‌[2] مرتبت مى‌نهى؟

بلى، گفت: دزدان تهور كنند

به بازوى مردى شكم پر كنند

نه غيبت كن آن ناسزاوار مرد،

كه ديوان‌[3] سيه كرد و چيزى نخورد

مرا در نظاميه‌[4] ادرار[5] بود

شب و روز تلقين‌[6] و تكرار[7] بود

مر استاد را گفتم: اى پرخرد،

فلان يار بر من حسد ميبرد

چو من داد معنى دهم در حديث،

برآيد بهم اندرون خبيث‌

شنيد اين سخن پيشواى ادب‌

به تندى برآشفت و گفت: اى عجب!

حسودى پسندت نيامد بدوست‌

چه معلوم كردت كه غيبت نكوست؟

گر او راه دوزخ گرفت از خسى،

از اين راه ديگر، تو بر وى رسى‌

كسى گفت حجاج، خونخواره‌ايست‌

دلش همچو سنگ سيه پاره‌يى‌ست‌

نترسد همى ز آه و فرياد خلق‌

خدايا، تو بستان ازو داد خلق‌

جهانديده‌يى پير ديرينه‌زاد،

جوان را يكى پند پيرانه داد: