اگر هست مرد از هنر بهره‌ور،

هنر خود بگويد، نه صاحب هنر[1]

اگر مشك خالص ندارى، مگوى‌

ورت هست، خود فاش گردد به بوى‌

به سوگند گفتن: كه زر مغربيست،

چه حاجت؟ محك‌[2] خود بگويد كه چيست‌

بگويند ازين حرف‌گيران‌[3] هزار:

كه سعدى نه اهل است و آميزگار[4]

روا باشد ار پوستينم‌[5] درند

كه طاقت ندارم كه مغزم برند

عضد[6] را پسر سخت رنجور بود

شكيب از نهاد پدر دور بود

يكى پارسا گفت از روى پند:

كه بگذار مرغان وحشى ز بند

قفسهاى مرغ سحرخوان شكست‌

كه در بند ماند، چو زندان شكست؟

نگه داشت بر طاق بستانسراى،

يكى نامور بلبل خوشسراى‌[7]

پسر صبحدم سوى بستان شتافت‌

جز آن مرغ بر طاق ايوان نيافت‌

بخنديد: كاى بلبل خوش‌نفس،

تو از گفت خود مانده‌اى در قفس‌

ندارد كسى با تو ناگفته كار

و ليكن چو گفتى دليلش بيار

چو سعدى كه چندى زبان بسته بود

ز طعن زبان‌آوران رسته بود

كسى گيرد آرام دل در كنار،

كه از صحبت خلق گيرد كنار

مكن عيب خلق اى خردمند، فاش‌

به عيب خود از خلق مشغول باش‌

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)