حكايت (11) [شتر بچه با مادر خويش گفت ....]

[1] درين نوعى از شرك پوشيده هست: شرك عبارت است از شريك آوردن براى خدا علما گفته‌اند شرك بر دو قسم است: شرك جلى و شرك خفى. اما در نظر شيخ اجل، كسيكه ضرر و آزارى را كه در مييابد به زيد و عمر و يعنى به افراد خاص نسبت دهد، ديگران را با خدا انباز ساخته است، زيرا هيچ سود و زيانى جز از جانب خدا نميرسد.

[2] خداوند امر: خداوندى كه فرمان به وجود همه موجودات ميدهد. خداوندى كه عالم خلق و امر از اوست.( الا له الخلق و الامر).

[3] - نپندارم ار بنده دم دركشد: گمان ندارم كه اگر بنده ساكت بنشيند و از خدا روزى نخواهد خداوند بر روزيش قلم دركشد.

[4] بخفت: فعل امر است از خفتن.

[5] خدا كشتى آنجا كه خواهد برد: گروهى براى قياس گفتار سعدى با گفته‌هاى حماسى فردوسى چنين پنداشته‌اند كه اگر حكيم خراسان ميخواست اين مضمون را به نظم در آورد اين‌گونه ميسرود:

[6] اگر حق‌پرستى ز درها بست: هرگاه پرستنده خدا هستى خداوند بر حق براى تو بس است و ترا از توسل به درهاى ديگران كفايت ميكند. خداپرست واقعى هميشه ميگويد:« حسبى اللّه».