به بدبختى‌[1] و نيكبختى قلم،

بگرديد و ما همچنان در شكم‌

نه روزى به سرپنجگى ميخورند،

كه سرپنجگان تنگروزى‌ترند

بسا چاره دانا به سختى بمرد،

كه بيچاره گوى سلامت ببرد

فرو كوفت پيرى پسر را به چوب‌

بگفت اى پدر بيگناهم‌[2] مكوب‌

توان بر تو از جور مردم گريست‌

ولى چون تو جورم كنى، چاره چيست؟

به داور[3] خروش اى خداوند هوش،

نه از دست داور برآورد خروش،

بلند اخترى نام او بختيار،

قوى‌دستگه بود و سرمايه‌دار

به كوى گدايان درش خانه بود

زرش همچو گندم به پيمانه بود

هم او را در آن بقعه‌[4] زر بود و مال‌

دگر، تنگدستان برگشته حال‌

چو درويش بيند توانگر بناز[5]،

دلش بيش سوزد به داغ نياز

زنى جنگ پيوست با شوى خويش،

شبانگه چو رفتش تهيدست پيش:

كه كس چون تو بدبخت و درويش نيست‌

چو زنبور سرخت جز اين نيش تيست‌[6]

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)