حكايت (24) [شنيدم كه در خاك «و خش» از مهان ....]

[1] بر سرند: برگزيده و برترند. مراد اينست: دوستان خدا از آنجهت شرافت و كرامت يافته‌اند كه بسيار سرزنش خلق را تحمل ميكنند.

[2] وخش:( به فتح اول) نام شهرى در كنار رود جيحون و اسم اصلى رود جيحون يا آموره« وخشو» بوده است كه در يونانى به صورت« اوكسوس» است معنى اصلى وخش باليدن و افزودن است. در بعضى از نسخه‌ها بجاى« وخش» در صدر حكايت« مصر» ضبط شده كه با اين بيت مناسب در نمى‌آيد.

[3] - كه زنهار از ...: مردم بيشرم زبان‌آور درباره مرد صالح ميگفت: از مكر و دستان فريب او برحذر باشيد. او مانند ديوى است كه بجاى سليمان نشسته است يعنى ظاهرى زيبا و باطنى ناپاك دارد. اشاره است به« قصه ديو و سليمان» كه پيش از اين در پاورقى شرح داده شده است.

[4] تو مجموع باش ...: هرگاه كسى مشك را گنده بنامد تو جمعيت خاطر خود را حفظ كن و همچنان به بوى خوش مشك معتقد باش زيرا نسبت‌دهنده بوى گند به مشگ ياوه‌گوئى بيش نيست. در بعضى نسخه‌ها مصراع دوم چنين است« مشوش مشو، كو پراكنده گفت».