گر از خاك، مردان سبويى كنند،

به سنگش ملامت‌كنان بشكنند

ملك صالح از پادشاهان شام،

برون آمدى صبحدم با غلام‌

بگشتى در اطراف بازار و كوى،

به رسم عرب نيمه بربسته روى‌

كه صاحبنظر بود و درويش دوست‌

هرآنك اين دو دارد، ملك صالح‌[1] اوست‌

دو درويش در مسجدى خفته يافت‌

پريشان‌دل و خاطر آشفته يافت‌

شب سردشان ديده نابرده خواب،

چو حربا[2] تأمل‌كنان آفتاب‌

يكى زان دو ميگفت با ديگرى:

كه هم روز محشر بود داورى‌

گر اين پادشاهان گردن فراز،

كه در لهو و عيشند و با كام و ناز،

درآيند با عاجزان در بهشت،

من از گور سر برنگيرم ز خشت‌

بهشت برين ملك و مأواى ماست،

كه بند غم امروز بر پاى ماست‌

همه عمر ازينان چه ديدى خوشى،

كه در آخرت نيز زحمت كشى‌

اگر صالح آنجا به ديوار باغ،

برآيد، به كفتش‌[3] بدرم دماغ‌

چو مرد اين سخن گفت و صالح شنيد،

دگر بودن آنجا مصالح نديد

دمى رفت تا چشمه آفتاب،

ز چشم خلايق فرو شست خواب‌

دوان هردو كس را فرستاد و خواند

به هيبت نشست و به حرمت نشاند

بر ايشان بباريد باران جود

فرو شستشان گرد دل از وجود

پس از رنج سرما و باران و سيل،

نشستند با نامداران خيل‌