برو آب گرم از لب جوى خور

نه جلاب‌[1] سرد ترشروى خور

حرامت بود نان آنكس چشيد[2]،

كه چون سفره ابرو بهم دركشيد

مكن خواجه، بر خويشتن كار، سخت‌

كه بدخوى باشد نگونسار بخت‌

گرفتم كه سيم و زرت چيز نيست،

چو سعدى زبان خوشت نيز نيست؟

شنيدم كه فرزانه‌يى حق‌پرست،

گريبان گرفتش يكى رند مست‌

از آن تيره‌دل، مرد صافى‌درون،

قفا خورد و سر برنكرد از سكون‌[3]

يكى گفتش: آخر نه مردى تو نيز!

تحمل دريغ است ازين بى‌تميز

شنيد اين سخن مرد پاكيزه خوى‌

بدو گفت: ازين نوع با من مگوى‌

درد مست نادان گريبان مرد،

كه با شير جنگى سكالد نبرد؟

ز هشيار عاقل نزيبد كه دست،

زند در گريبان نادان مست‌

هنرور چنين زندگانى كند،

جفا بيند و مهربانى كند

سگى پاى صحرانشينى گزيد،

به خشمى كه زهرش ز دندان چكيد

شب از درد، بيچاره خوابش نبرد

به خيل اندرش دخترى بود خرد،

پدر را جفا كرد و تندى نمود:

كه آخر ترا نيز دندان نبود؟

پس از گريه، مرد پراكنده‌روز،

بخنديد: كاى مامك‌[4] دلفروز،

مرا گرچه هم سلطنت‌[5] بود و نيش‌[6]،

دريغ آمدم كام و دندان خويش‌