بكن خرقه نام و ناموس و زرق،

كه عاجز بود مرد با جامه غرق‌

تعلق‌[1] حجاب است و بيحاصلى‌

چو پيوندها بگسلى، واصلى‌[2]

كسى گفت پروانه را كاى حقير،

برو دوستى در خور خويش گير

رهى رو كه بينى طريق رجا[3]

تو و مهر شمع، از كجا تا كجا!

سمندر نه اى، گرد آتش مگرد

كه مردانگى بايد آنگه، نبرد

ز خورشيد پنهان شود موش كور[4]

كه جهل است با آهنين پنجه، زور

كسى را كه دانى كه خصم تو اوست،

نه از عقل باشد گرفتن به دوست‌

ترا كس نگويد، نكو ميكنى،

كه جان در سر كار او ميكنى‌

گدايى كه از پادشه خواست دخت‌[5]،

قفا خورد و سوداى بيهوده پخت‌

كجا در حساب آورد چون تو دوست،

كه روى ملوك و سلاطين دروست‌

مپندار كو در چنان مجلسى،

مدارا كند با چو تو مفلسى‌

و گر با همه خلق نرمى كند،

تو بيچاره‌اى، با تو گرمى‌[6] كند

نگه كن كه پروانه سوزناك،

چه گفت؟ اى عجب گر بسوزم چه باك!

مرا[7] چون خليل آتشى در دل است،

كه پندارى اين شعله بر من گل است‌

نه دل دامن دلستان ميكشد،

كه مهرش گريبان جان ميكشد