درين مجلس آن كس به كامى رسيد،

كه‌[1] در دور آخر به جامى رسيد

چنين نقل دارم ز مردان راه،

فقيران منعم گدايان شاه،

كه پيرى به دريوزه شد بامداد،

در مسجدى ديد و آواز داد

يكى گفتش: اين خانه خلق نيست‌

كه چيزى دهندت، به شوخى‌[2] مايست‌

بدو گفت: كاين خانه كيست پس،

كه بخشايشش نيست بر حال كس؟

بگفتا خموش، اين چه لفظ خطاست‌

خداوند خانه، خداوند ماست‌

نگه كرد قنديل‌[3] و محراب ديد

بسوز از جگر نعره‌يى بركشيد:

كه حيف است از اينجا فراتر شدن‌

دريغ است محروم از اين در شدن‌

نرفتم به محرومى از هيچ كوى،

چرا از در حق شوم، زرد روى؟

هم اينجا كنم دست خواهش دراز،

كه دانم نگردم تهى‌دست باز

شنيدم كه سالى مجاور نشست،

چو فرياد خواهان برآورده دست‌

شبى پاى عمرش فروشد به گل،

طپيدن گرفت از ضعيفيش دل‌

سحر برد شخصى چراغش به سر،

رمق ديد ازو چون چراغ سحر

همى گفت غلغل‌كنان از فرح:

«فمن‌[4] دق باب الكريم انفتح»

طلبكار بايد صبور و حمول‌[5]

كه نشنيده‌ام كيمياگر ملول‌

چه زرها بخاك سيه در كنند

كه باشد كه روزى مسى زر كنند