ببخش اى پسر كادميزاده‌[1]، صيد،

به احسان توان كرد و، وحشى به قيد

عدو را به الطاف، گردن ببند

كه نتوان بريدن به تيغ، اين كمند

چو دشمن كرم بيند و لطف وجود،

نيايد دگر خبث ازو در وجود

چو با دوست دشخوار گيرى و تنگ،

نخواهد كه بيند ترا نقش و رنگ‌

وگر خواجه با دشمنان نيكخوست،

بسى برنيايد كه گردند دوست‌

به ره بر يكى پيشم آمد جوان،

به تك در پيش گوسفندى دوان‌

بدو گفتم: اين ريسمانست و بند،

كه ميآرد اندر پيت گوسفند

سبك طوق و زنجير از او باز كرد

چپ و راست پوئيدن آغاز كرد

بره در پيش همچنان ميدويد

كه جو خورده بود از كف مرد و خويد[2]

چو باز آمد از عيش و شادى به جاى،

مرا ديد و گفت: اى خداوند راى،

نه اين ريسمان ميبرد با منش‌

كه احسان كمنديست در گردنش‌

به لطفى كه ديدست پيل دمان‌[3]،

نيارد همى حمله بر پيلبان‌

بدانرا نوازش كن اى نيكمرد،

كه سگ پاس دارد، چو نان تو خورد

بر آن مرد كندست دندان يوز[4]

كه مالد زبان بر پنيرش دو روز

يكى روبهى ديد[5] بى‌دست و پاى‌

فروماند در لطف و صنع خداى‌