شكسته‌دل آمد بر خواجه باز،

عيان كرده اشكش به ديباچه‌[1] راز

بپرسيد سالار فرخنده‌خوى:

كه اشكت ز جور كه آمد به روى؟

بگفت: اندرونم بشوريد سخت،

بر احوال اين پير شوريده‌بخت،

كه مملوك‌[2] وى بودم اندر قديم،

خداوند املاك و اسباب و سيم‌

چو كوتاه شد دستش از عز و ناز،

كند دست خواهش به درها دراز

بخنديد و گفت: اى پسر جور نيست‌

ستم بر كس از گردش‌[3] دور نيست‌

نه آن تندرويست‌[4] بازارگان،

كه بردى سر از كبر بر آسمان‌

من آنم كه آن روزم از در براند

به روز منش دور گيتى نشاند

نگه كرد باز آسمان سوى من‌

فرو شست گرد غم از روى من‌

خداى ار به حكمت ببندد درى،

به رحمت گشايد در ديگرى‌

بسا مفلس بينوا سير شد

بسا كار منعم زبر زير شد

يكى سيرت نيك مردان شنو

اگر نيكبختى‌[5] تو مردانه رو

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)