حكايت (24) [شنيدم كه از پادشاهان غور ....]

[1] مهنا:( اسم مفعول از باب تفعيل در اصل مهنأ بوده) گوارا، خوش. مصدر آن تهنية يا تهنيت است.

[2] دار و گير: بدار و بگير، نشانه نفوذ فرمان و نمودار تبختر است.

[3] - غور: ناحيه‌يى در افغانستان در جنوب غزنين كه مسكن قبيله هزاره بوده و به همين سبب به نام هزارستان نيز ناميده شده است. امراى سلسله غوريه خود را به شنسب ميرسانند و ميگويند:

وى به دست حضرت على اسلام آورده است، از اينرو آل شنسب نيز ناميده ميشوند. سلطان محمود غزنوى، امارت را در خاندان غوريان بجاى گذاشت. اين خانواده به دو شعبه تقسيم ميشوند: يكى غوريان غزنه و فيروزكوه كه علاء الدين جهانسوز و غياث الدين و معز الدين نام امراى آنهاست. ديگر غوريان باميان كه مغلوب سلطان محمد خوارزمشاه شدند و بساط غوريان به دست مغولان برچيده شد و غلامان آنها تا سال 972 بر دهلى حكومت داشتند.

[4] مسكين: در اينجا بهتر است قيد گرفته شود. يعنى خرها، در ظرف دو روز با مسكنت تلف مى‌شدند. در مواردى كه عدد تقريبى باشد، معمولا عدد را بعد از معدود مى‌آورند و بر معدود ياء نكره مى‌افزايند مثال: روزى دو سه.

[5] مراد اينست، شخص خودپرست هرگاه بام بلند داشته باشد، بول و خاشاك خود را به بام پست همسايه مى‌ريزد.

[6] بارى: يكبار، يكدفعه.