نخفتت مظلوم زاهش بترس‌

ز دود دل صبحگاهش بترس‌

نترسى كه پاك‌اندرونى شبى،

برآرد ز سوز جگر يا ربى‌[1]

نه ابليس بد كرد و نيكى نديد!

بر پاك نايد ز تخم پليد[2]

مدر پرده كس به هنگام جنگ‌[3]

كه باشد ترا نيز در پرده ننگ‌

مزن بانگ بر شيرمردان درشت،

چو با كودكان برنيايى به مشت‌

يكى پند ميداد فرزند را

نگه‌دار پند خردمند را

مكن جور بر خردگان اى پسر

كه يكروزت افتد بزرگى‌[4] به سر

نميترسى اى گرگك‌[5] كم‌خرد،

كه روزى پلنگيت بر هم درد؟

به خردى درم زور و سرپنجه بود

دل زيردستان ز من رنجه بود

به خوردم يكى مشت زورآوران‌

نكردم دگر زور بر لاغران‌

الا[6] تا به غفلت نخفتى كه نوم،

حرامست بر چشم سالار قوم‌

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)