گدا را چو حاصل شود نان شام،

چنان خوش بخسبد كه سلطان شام‌

غم و شادمانى به سر ميرود،

به مرگ اين دو از سر بدر ميرود،

چه آنرا كه بر سر نهادند تاج،

چه آنرا كه بر گردن آمد خراج‌

اگر سرفرازى به كيوان برست،

وگر تنگدستى به زندان درست،

چو خيل‌[1] اجل بر سر هردو تاخت،

نميشايد از يكديگرشان شناخت‌

شنيدم كه يكبار در حله‌يى‌[2]،

سخن گفت با عابدى كله‌يى:

كه من فرّ فرماندهى داشتم‌

به سر بر كلاه مهى داشتم،

سپهرم مدد كرد و نصرت وفاق‌[3]

گرفتم به بازوى دولت عراق‌

طمع كرده بودم كه كرمان‌[4] خورم،

كه ناگه بخوردند كرمان سرم‌

بكن پنبه غفلت از گوش هوش‌

كه از مردگان‌[5] پندت آيد به گوش‌

نكوكار مردم نباشد بدش،

نورزد كسى بد كه نيك افتدش‌

شرانگيز هم بر سر شر شود،

چو كژدم‌[6] كه با خانه كمتر شود

اگر نفع كس در نهاد تو نيست،

چنين گوهر و سنگ خارا يكيست‌

غلط گفتم اى يار شايسته خوى،

كه نفعست در آهن و سنگ و روى،