كنيد، هرگز اجازه نمى‌داد كسى او را بسيار ستايش كند، كلام هيچ كس را نمى‌بريد، مگر آنكه از حد تجاوز مى‌كرد، در اين صورت يا بر مى‌خاست، يا او را از ادامه كلام نهى ميفرمود.

حسين 7 مى‌فرمايد: پرسيدم در حالت سكوت چگونه بود؟

گفت: در سكوت يكى از چهار حالت را داشت: يا حلم، يا حذر، تقدير، تفكر اما تقدير و اندازه نگهداريش در اين بود كه توجه و نگاه‌هاى خود را بهمه مجلسيان يكسان تقسيم مى‌كرد، و هم چنين استماع به سخنان ايشان، و اما تفكر او در باره جهان فانى و عالم باقى بود، و حلم و صبر بر او جمع آمده بود، كه نه چيزى او را خشمگين مى‌نمود، و نه او را از جاى در ميبرد. حذر (و پرهيز) او در چهار چيز براى او جمع شده بود: دنبال كردن كارهاى نيك تا ديگران باو اقتدا كنند، و ترك زشتى‌ها تا ديگران آن را ترك نمايند، كوشش در كارهائى كه موجب اصلاح امت بود، و اقدام بر آنچه كه خير دنيا و آخرت ايشان را فراهم مى‌آورد.