يعنى تصديق آن‌چه كه پيغمبر آورده- آن‌گونه كه مقصود و مراد خدا و رسولش مى‌باشد- و پايان آن احسان است- بر مراتب خود-

124/ 2 بنابر اين اسلام خون و مال را حفظ مى‌كند؛ و ايمان نفوس را از تاريكهاى گمراهى و گمراه كردن حفظ مى‌نمايد؛ و احسان ارواح را از مشاهده غير اشباح حفظ مى‌كند و به آنها حيا و مراقبه (نگهبانى دل) بر كمال مى‌بخشد، سپس به واسطه آن (توفيق) نفس را بهره‌مندى از مشتهيات بهشتى؛ و چشم را لذت مشاهده رحمان؛ و روح را بهره‌ورى به حقايق امتنان حاصل مى‌شود.

125/ 2 آغاز آن تو را از حس فانى؛ و ميان آن از نفست فانى مى‌سازد؛ و پايان آن بخشش به خورشيد (روح) تو مى‌كند، آغازش به تو كرامات كه به نام خرق عادت (خلاف عادت و معمول) است مى‌بخشد و ميان آن فناى از صفات- به واسطه شهود فناى تمام موجودات در احديت ذات- و پايانش تنعم و بهره‌مندى به مشاهده ذات كه نهايت لذات كه نهايت است مى‌بخشدت.

126/ 2 بنابر اين هر يك از مبتدى و متوسط و منتهى را توفيقى به اندازه خويش است و اين همان شكل جامعى است كه شامل اقسام توفيق- آن‌گونه كه شيخ اكبر و استاد تحقيق بيان داشته- مى‌باشد؛ و وظايف اسلامى امام عالم شهادت را مشخص كرده و نام آن را مواقع نهاده، و (وظايف) ايمانى امام عالم جبروت و ملكوت؛ و احسانى قطب جامع را مشخص كرده و نام آن را مطالع نهاده.

127/ 2 سپس گويد: مردمان در نتايج توفيق دو دسته مى‌شوند: از آنان كسى هست كه برايش به حد كمال حاصل مى‌شود و آن قطب- صاحب وقت- است، و از آنان كسى هست كه منتهى به آن‌گونه و حيثيتى كه خداوند عليم حكيم مقدّر كرده مى‌شود، در اين صورت توفيق صحيح است و اين صحت توفيق به واسطه تحصيل علم مشروع به حق متعال و خلق و شرع و راه نجات و رستگارى بوده كه منتهى به انابه؛ يعنى بازگشت از مخالفت كردنها و گناهان به باطن؛ و از غير حق به حق مى‌گردد؛ و اين نشانه صحت توفيق است.

128/ 2 سپس نتيجه انابه است و نشانه‌اش توبه مى‌باشد، و آن بازگشت از مخالفت‌