1- حسن بن علىّ بن فضّال
از امام رضا 7 چنين نقل كرده است: امام را علاماتى است: عالمترين،
حكيمترين، باتقواتر، بردبارتر، شجاعتر، سخىتر و عابدترين فرد است، مختون متولّد
مىشود، پاك و مطهّر است، همان طور كه از روبرو مىبيند، از پشت سر نيز مىبيند،
سايه ندارد، آنگاه كه از شكم مادر به زمين مىافتد، بر روى دو كف دست به زمين
مىافتد و با صداى بلند شهادتين را مىگويد، محتلم نمىشود، چشمش به خواب مىرود
ولى قلبش نمىخوابد، محدّث است (يعنى صداى فرشته وحى را مىشنود ولى آن را
نمىبيند)، زره رسول خدا 6 كاملا اندازه اوست، بول و غائط او
ديده نمىشود، زيرا خداوند عزّ و جلّ زمين را مأمور كرده تا آنچه را كه از او خارج
مىشود ببلعد[1]، بوى امام
از مشك خوشتر است، اختيار او نسبت به مردم از
[1]- در كتاب« من لا يحضره الفقيه»( ج 6 ص 378) در
توضيح اين جمله آمده است:
« يعنى در محلّى كه در معرض ديد
ديگران است به استنجا نمىنشيند، بلكه در جايى كه چاهك و كنيف دارد تخلّي مىكند و
مدفوعش از ديد ديگران پنهان مىشود، بر خلاف غالب مردم عرب آن زمان كه در پس
ديوارى، روى زمين و محلّ ديد ديگران قضاء حاجت مىكردند.