اى تميمى! داستان آنان چنين بود كه: درخت صنوبرى را به نام «شاه درخت» مى‌پرستيدند، اين درخت را يافث بن نوح بر كنار چشمه‌اى به نام «دوشاب» غرس كرده بود و اين چشمه بعد از طوفان، براى نوح 7 حفر شده بود، و علّت نام‌گذارى آنان به اصحاب الرّسّ اين بود كه خانه‌هاى خود را در زمين حفر مى‌كردند، (رسّ يعنى حفر كردن يا پنهان كردن) و زمانشان بعد از سليمان بن داود عليهما السّلام بود. دوازده قريه در كنار نهرى از مشرق زمين به نام رسّ داشتند، آن رود نيز به نام آنان رسّ ناميده شده بود. در آن روزگار نهرى پرآب‌تر و شيرين‌تر از آن روى زمين نبود و قريه‌هايى بيشتر و آبادتر از آنها وجود نداشت، نام آنها به ترتيب عبارت بود از: آبان، آذر، دى، بهمن، اسفندار، فروردين، اردى‌بهشت، خرداد، مرداد، تير، مهر، شهريور، و بزرگترين شهر آنان، اسفندار بود كه پادشاه در آن مى‌زيست، نام او تركوذ[1] بن غابور بن يارش‌

[1]- در تفسير ابو الفتوح، تركون بن عامور بن ناوش بن شاون بن نمرود بن كنعان آمده است( ج 8 ص 273).