معصوم شد، طبق اين آيه: «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‌ آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ‌» (خداوند، آدم، نوح، آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ‌ را بر عالميان برگزيد- آل عمران: 33).

و امّا آيه: «وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَ‌- الخ» «ظنّ» در اينجا به معنى «يقين» است، نه صرف گمان، أى‌ «لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ» يعنى (روزى‌اش را بر او تنگ نمى‌كنيم) [نه به معنى بر او توانا نيستيم‌] آيا اين آيه را نشنيده‌اى: «وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ‌» (وقتى خدا انسان را بيازمايد پس روزى‌اش را تنگ كند- فجر: 16) «فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ‌» يعنى روزى‌اش را بر او تنگ كند، و اگر يونس گمان كرده بود كه خدا بر او توانايى ندارد، قطعا كافر شده بود.

و اما آيه در باره حضرت يوسف: «لَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَ هَمَّ بِها» زليخا قصد گناه كرد، و يوسف از ناراحتى تصميمى گرفت كه اگر زليخا او را مجبور كند، او را بكشد، اين بود كه خداوند او را از ارتكاب قتل و عمل منافى عفّت دور كرد، و اين آيه: «كَذلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَ الْفَحْشاءَ» (اين چنين عمل كرديم تا سوء و فحشاء را از او دور كنيم- يوسف: 24) اشاره به همين مطلب دارد و سوء يعنى‌