عليه‌[1] فرمودند: باكى نيست بر تو اگر با عاقلى صحبت بدارى اگرچه كريم نباشد. و بايد كه از عقل وى منتفع شوى و از خُلق بد آن اجتناب كنى. و وامگذار[2] صحبت كريم را اگرچه از عقل آن منتفع نشوى، بلكه به عقل خود از كرم وى منتفع شو[3]. و بگريز نهايت گريختن از دَنى نادان‌[4].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند: ملازم دوست قديمى باش و بپرهيز از دوست تازه‌اى كه عهدى و امانى‌[5] و رعايتى و پيمانى نداشته باشد. و از هر كسى كه اعتماد بر وى بيشتر دارى گريزان و به احتياط باش زيرا كه مردم دشمن نعمتند[6].

و نيز فرمودند: دوستى واقعى نمى‌باشد مگر با حدود آن؛ و هركه در وى اين حدود يا بعضى از آن باشد آن را دوست خود دان. و هركه‌[7] هيچ يك از اينها را نداشته باشد وى را دوست خود مدان.

امّا حدّ اوّل: آن است كه ظاهر و باطن آن يكى باشد.

دوم‌[8]: زينت‌[9] تو را[10] زينت خود و عيب تو را عيب خود داند.

سيُم: آنكه منصب و مالْ دوستى و سلوك وى را تغيير ندهد.

چهارم: آنكه به هر چه‌[11] دسترس داشته باشد از تو مضايقه نكند.

پنجم:- و اين جامع همه خصلتهاست- آن است كه در وقت بلا و محنتْ تو را وانگذارد[12].

و در مصباح الشّريعة از حضرت امام جعفر صادق 7 روايت شده كه فرمودند:

سه چيز است كه در هر زمانى كم است:

[1] - سلام اللَّه عليه/a 7.

[2] - وا مگذار/a وا نگذار.

[3] - شو/a شوى.

[4] - الكافي 2: 638 ح 1. تحف العقول: 206.

[5] - امانى/a امانتى.

[6] - الكافي 8: 249 ح 350.

[7] - كه/s كس.

[8] - دوم/a و دوم.

[9] -a - زينت.

[10] -a s + به.

[11] -a s - به هر چه.

[12] - الكافي 2: 639 ح 6. تحف العقول: 366.