زراعت معلّم است پس محبّت آن از براى خداست، بلكه زياده بر[1] اين مى‌گوييم:

هركه جمع كند مهمانها را و طعامهاى لذيذ از براى ايشان مهيّا كند از براى رضاى خدا و محبّت به طبّاخى داشته باشد كه طعام را خوب پزد[2] از جمله محبّان از براى خدا خواهد بود. و هم‌چنين هرگاه محبّت به كسى داشته باشد كه متولّى رسانيدن صدقات به مستحقّان شود البتّه كه محبّت آن در راه خدا خواهد بود، بلكه زياده بر اين مى‌گوييم: هركه خادمى داشته باشد كه متوجّه شستن جامه و جاروب كردن خانه و پختن طعام شود از آن راه‌]m .a 541[ كه به وسيله آن فارغ خواهد بود از براى علم و عمل و مقصود آن از[3] تحصيل خادم فارغ بودن از براى عبادت باشد البتّه كه محبّت آن در راه خدا خواهد بود.

و امّا قسم چهارم آن است كه محبّت از براى خدا و در راه خدا باشد نه از براى آنكه به علم و عملى برسد يا آن را وسيله امرى سازد سواى ذات آن‌[4]. و اين عالى‌ترين درجه‌هاست و دقيق‌تر و خفى‌تر از همه است. و اين قسم نيز ممكن است زيرا كه از آثار غلبه محبّت آن است كه تعدّى كند از محبوب به هرچه متعلّق به محبوب و مناسب او باشد اگرچه دور باشد، پس هركه محبّت شديدى به كسى داشته باشد دوست خواهد داشت دوستِ او را و[5] محبوبِ او را و خادمِ او را و كسى را كه محبوب وى مدحِ او را كند و كسى را كه مسارعت به رضاى محبوب او كند. مجنون عامرى گفته:

[1] - زياده بر/ زيادتر از.

[2] - پزد/ بپزد.

[3] -- از.

[4] -- آن.

[5] - او را و/ در او!

[6] -- ذا الجدار و.

[7] - اين مصرع از افتاده است.