و[1] حضرت أمير المؤمنين 7 فرمودند: هركه فردا را[2] از عمر خود مى‌شمرد مرگ را در مرتبه‌اى كه بايد نداشته. و هيچ بنده‌اى آرزو را طول نمى‌دهد مگر آنكه عمل بد مى‌كند.

و آن حضرت مى‌فرمودند[3]: اگر ببيند بنده‌اى اجل خود را و سرعت نمودنِ آن را هرآينه دشمن خواهد داشت عملى را كه متعلّق به طلب دنيا باشد[4].

و شخصى به حضرت امام محمّد باقر 7 گفت كه: حديث كن مرا به‌[5] چيزى كه از آن منتفع شوم. فرمودند: بسيار ذكر مرگ بكن؛ زيرا كه هيچ آدمى ذكر آن را بسيار نمى‌كند مگر آنكه زاهد مى‌شود در دنيا[6].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند: هرگاه جنازه‌اى را بردارى تصوّر كن كه گويا تو را برداشته‌اند و گويا از خدا سؤال كرده‌اى كه بازگشت نمايى به دنيا و خداى عزّ وجلّ تو را رجوع فرموده باشد، پس ملاحظه كن كه چه عملها از سر خواهى گرفت.

و بعد از آن فرمودند: عَجب است از قومى كه اوّلين و آخرين ايشان محبوس شده باشند و نداى كوچ كردن به گوش ايشان رسيده باشد و مَع هذا مشغول به لهو و لعب باشند[7]!

و فرمودند: خداى عزّ وجلّ نيافريده است يقينى را كه شكّ در آن نباشد و نهايت شباهت داشته باشد به شكّى كه يقين در آن نباشد مانند مرگ‌[8].

[1] -s - و.

[2] -a - را.

[3] - مى‌فرمودند/s فرمودند.

[4] - الكافي 3: 259 ح 30. أمالي الصدوق: 170 ح 4 بخش نخست روايت.

[5] - مرا به/a s بر آن.

[6] - الكافي 2: 131 ح 13.

[7] - الكافي 3: 258 ح 29.

[8] - الخصال: 14 ح 48. تحف العقول: 364.