صادق 7 مروى است كه‌[1] در آيه: «إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ» فرمودند: مراد از كباير گناهانى است كه خداى عزّ وجلّ واجب گردانيده بر آنها آتش جهنّم را[2].

و نيز از آن حضرت پرسيدند از گناهان كبيره، فرمودند كه: هفت است: كفر به خدا. و كشتن آدمى. و عقوق پدر و مادر. و خوردن ربا بعد از آنكه حرمت آن را دانسته باشد. و خوردن مال يتيم از روى ظلم. و گريختن از جهاد. و بعد از آنى كه به بلاد اسلام هجرت‌[3] شده باشد از ميان ايشان بيرون رفتن و با كفّار[4] محشور شدن.

شخصى به آن حضرت گفت: مال يتيم را به ناحقّ خوردن بزرگتر است يا ترك نماز كردن؟ فرمودند: ترك نماز. پرسيدند: پس چون بود كه ترك نماز را از كبيره نشمرديد؟ فرمودند: چه چيز بود كه اوّل گفتم‌[5]، كه كفر باشد.

و فرمودند: تارك الصَّلاة كافر است. و مراد آن حضرت كسى است كه ترك آن را بدون عذرى كرده باشد[6].

و از حضرت امام موسى‌ كاظم 7 پرسيدند از عدد كبيره، در جواب نوشتند: كباير آن است كه خداى عزّ وجلّ بر آن وعده جهنّم فرموده و هركه از آن اجتناب كند صغيره‌اش آمرزيده خواهد بود. و هفت گناه است كه موجب آتش جهنّم است: نفسى را به حرام كشتن. و عقوق پدر و مادر. و خوردن ربا. و بعد از هجرت به دار اسلام به ميان كفّار رفتن. و زن پاك دامنى را تهمت زنا زدن. و مال يتيم خوردن. و از جهاد گريختن‌[7].

[1] -a s - كه.

[2] - الكافي 2: 276 ح 1.

[3] - هجرت/a s متحرّك.

[4] - با كفّار/a به انكار!

[5] - گفتم/m گفتيم.

[6] - الكافي 2: 278 ح 8.

[7] - الكافي 2: 276 ح 2. مشكاة الأنوار: 272.