خاطر حاضر گرداند[1] جاهايى را كه حضرت در آنها تردّد نموده و آنكه هيچ موضع قدمى نيست مگر آنكه جاى پاى مبارك اوست، پس نبايد پا بر جايى گذارد مگر به آراميدگى‌[2] و خوف و[3] متذكّر شود رفتار وگامهاى آن حضرت را در كوچه‌ها و تصوّر كند خشوع و آرام او را در رفتار و آنچه را خداى عزّ وجلّ در دل او جاى داده از عظيم معرفتِ خود و بلند گردانيدن ذكر وى به حدّى كه اسم آن حضرت با اسم خداى‌[4] مقرون گرديده، و هركه هتك حرمت او نمايد- اگرچه به آوازبلند كردن باشد- عمل او باطل خواهد بود.

و هرگاه ترك حرمت شريعت او بشود- اگرچه در[5] دقيقه‌اى از دقايق باشد- ايمن نمى‌توان بود كه به عدول از طريقه آن حضرت ممنوع گردد[6] از ملازمت وى. و بايد كه امّيد عظيم به اين داشته باشد كه خداى او را ممنوع نسازد از بركت ملاقات آن حضرت بعد از آنى كه ايمان را روزىِ او گردانيده باشد و او را از وطن خود بيرون آورده باشد كه زيارت آن حضرت را]m .a 821[ بكند از راه محبّت به وى و شوق ملاحظه آثار و در و ديوار او.

و هرگاه به مسجد برسد متذكّر آن شود كه اوّل چيزى كه در آن عرصه برپاى داشته شده واجبات الهى است. و بايد كه طمع آن در رحمت خدا به داخل شدن شهر عظيم گردد در حالتى كه با خشوع و تعظيم باشد و چه سزاوار است آن مكان به استدعا نمودن خشوع از دل هر[7] بنده مؤمنى.

و امّا زيارت آن حضرت؛ سزاوار آن است كه در برابر آن بايستد و در حالت وفات زيارت كند آن حضرت را مانند زيارتِ او در حال حيات و نزديك قبر او نرود چنانچه‌

[1] - گرداند/a s گردانيده.

[2] - آراميدگى/a s آرميدگى.

[3] -s a - و.

[4] -a + عزّ وجلّ.

[5] -s a - در.

[6] -a + و!

[7] -s - هر.