عبادت و شكر خدا را بجاى آورد و شكر عطا كننده را بنمايد و دعا كند او را و مدح وى بكند با[1] آنكه نعمت را از خدا داند.

حضرت‌[2] پيغمبر 6‌[3] فرمودند: هركه شكر مردم‌[4] نكند[5] شكر خدا را نكرده‌[6].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند كه‌[7]: خدا لعنت كرده راهزنان معروف را. پرسيدند كه: كيست راهزنان معروف؟ فرمودند: مردى است كه معروفى با آن بكنى پس كفران آن بنمايد و باعث آن شود كه ديگر احسان به كسى نشود[8].

و بايد كه قابض تلافى معروف را بكند به آنچه استطاعت داشته باشد اگرچه به مدح و سخن خوبى باشد.

حضرت پيغمبر 6 فرمودند: هركه با وى معروفى بشود بايد كه تلافى آن بكند.

و هرگاه عاجز باشد مدح آن بنمايد. و اگر نكند كفران نعمت كرده‌[9].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند كه: حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه مى‌فرمودند[10]: هركه بجاى آورد مثل آنچه با وى شده تلافى نموده. و هركه دو چندان بكند شكر او را بجاى آورده. و هركه شكر كند كريم خواهد بود[11].

و ديگر سزاوار آن است كه عيبهاى صاحب عطا را پنهان كند و او را حقير نشمرد و مذمّت نكند و سرزنش ننمايد به منع كردن هرگاه به وى چيزى ندهد. و كار او را در

[1] - با/a تا.

[2] - حضرت/a s از حضرت.

[3] -a + مروى است كه.

[4] -a + را.

[5] -s + و.

[6] - كتاب من لا يحضره الفقيه 4: 380 ح 5815 مانند آن. أمالي الطوسي: 383 ح 80.

[7] -a s - كه.

[8] - كتاب من لا يحضره الفقيه 2: 58 ح 1696. الاختصاص: 241.

[9] - الكافي 4: 33 ح 3. كتاب من لا يحضره الفقيه 2: 57 ح 1695.

[10] - مى‌فرمودند/a s فرمودند.

[11] - الكافي 4: 28 ح 1.