است در نفس و مال و عبادتهاى بدنى شكر نعمت‌[1] بدن است و عبادتهاى مالى شكر نعمت مال است. و چه خسيس است كسى كه ملاحظه كند فقيرى را كه روزى بر وى تنگ شده و محتاج به اوست و مَع هذا نفس آن كس اين مقدار جود نكند كه شكر نعمت خدا را در غنى بودن از سؤال بجاى آورد.

فصل [آداب منفق‌]

سزاوار از براى انفاق كننده آن است كه غنيمت شمارد فرصت را هرگاه رغبتى در باطن به خير به هم رسد؛ زيرا كه اين از جانب فرشته است و دل مؤمن ميان دو انگشت از انگشتان خداى عزّ وجلّ است و تغيير در آن بسيار زود مى‌شود. و شيطان آدمى را وعده پريشانى مى‌دهد و امر به قبيح و منكر مى‌كند و بعد از[2] خاطر ملكى خاطر شيطانى حاصل‌[3] مى‌شود، پس بايد كه به خاطر ملكى مبادرت نموده غنيمت شمارد.

و ديگر سزاور آن است كه محتاج نسازد فقير را به سؤال كردن‌[4]. در حديث وارد شده كه: انفاق بعد از سؤال به عوض آبرويى است كه سائل فروخته و آنچه گرفته قيمت آن است و اين معروف نيست.

و ديگر[5] سزاوار آن است كه از براى انفاق نامعلوم وقتى فاضل تعيين نمايد، مثل ماه رمضان و خصوصاً دهه آخر آن ماه و مثل ذي الحجّة و[6] خصوصاً دهه اوّل آن و روز غدير.

و ديگر سزاوار آن است كه انفاق سنّتى‌[7] را پنهان كند به حيثيّتى كه دست چپ او نداند آنچه را دست راست مى‌دهد و اين كنايه است از مبالغه در پنهان داشتن.

[1] -s + است!

[2] -a s + آن.

[3] -a - حاصل.

[4] -s a + و.

[5] - ديگر/a ديگرى.

[6] -s a - و.

[7] - يعنى انفاقى كه از روى استحباب بوده باشد.